اسفندماه سال گذشته بود که علی افخمی‌پور دانشجوی ترم آخر مهندسی برق دانشگاه شهید چمران اهواز و چند همکلاسی دیگرش برای گذراندن یک کلاس، از این دانشگاه به دانشکده نفت اهواز ارجاع داده می‌شوند اما در آزمایشگاه، او و یک دانشجوی دیگر هنگام انجام آزمایش، به دلیل ایمن نبودن تجهیزات دچار برق‌گرفتگی شدند.
همکلاسی دیگر، هنگام برق‌گرفتگی پرت شد اما علی با شدت بیشتری دچار حادثه می‌شود.
حالا هشت ماه پس از آن حادثه، علی زمین‌گیر است و قدرت تکلم و حرکت را از دست داده است. با این وجود، دانشگاه صنعت نفت نه تنها هیچ پاسخی به درخواست‌ها برای روشن شدن شرایط زمان حادثه نمی‌دهد بلکه بنا به گفته خانواده افخمی‌پور در ورود کارشناسان دادگستری برای تهیه گزارش از ابعاد حادثه و بررسی ایمنی آزمایشگاه و گفت‌وگو با استاد و شاهدان نیز همکاری نمی‌کند.
از طرف دیگر برای خانواده افخمی‌پور این سوال مطرح است که چرا تاکنون آقای عبدالهی‌موسوی، استاد علی، نه تنها جویای وضعیت دانشجوی خود نشده است، بلکه در زمان وقوع حادثه نیز معلوم نیست به چه کاری مشغول بوده که در زمان برق گرفتگی، یکی از هم‌کلاسی‌ها او را از برق جدا کرده است.
سحر افخمی‌پور، خواهر علی افخمی‌پور در گفت‌وگو با ایسنا، در خصوص آخرین وضعیت این دانشجوی دانشگاه شهید چمران اهواز اظهار کرد: از اسفندماه تاکنون هشت ماه گذشته است اما دانشگاه صنعت نفت هیچ گونه همکاری با ما نمی‌کند. از دانشگاه صنعت نفت شکایت کردیم تا یک کارشناس رسمی دادگستری وضعیت ایمنی آزمایشگاه که محل حادثه بود را بررسی کند. اسفندماه سال گذشته کارشناس ایمنی (آقای اشجاری) وقتی می‌خواست وارد دانشگاه شود، اجازه ورود به او را ندادند در حالی که از دادگستری آمده بود.
وی ادامه داد: به این دلیل دادگاه نامه‌ای صادر کرد که کارشناس بتواند وارد دانشگاه شود. محل بررسی شد و گفتند که باید با استاد مورد نظر آقای عبدالهی موسوی و چند دانشجو که شاهد بودند نیز گفت‌وگو شود اما چون پایان سال بود، قرار شد فروردین‌ماه این گفت‌وگو انجام شود. فروردین هم گذشت و دانشگاه به هیچ‌کدام از این افراد اطلاع نداد که باید صحبت کنند. این روند تاکنون ادامه پیدا کرده و هنوز هیچ گزارشی درباره این ماجرا داده نشده است.
در آزمایشگاه دانشگاه نفت هیچ وسیله ایمنی وجود نداشت
وی افزود: این گزارش یک روند اولیه است و پس از آن باید بررسی ادامه پیدا کند. پس از اینکه محیط بررسی و گفت‌وگو با شاهدان این اتفاق انجام شود، گزارش تهیه می‌شود اما دانشگاه صنعت نفت هیچ‌گونه همکاری نمی‌کند.
افخمی‌پور با بیان اینکه در این مدت با آقای منجزی، یکی از مسئولان دانشگاه نفت در ارتباط بوده‌ایم، گفت: نتیجه بررسی آزمایشگاه با توجه به آنچه مشاهده شده، این است که در زمان حادثه هیچ گونه وسیله ایمنی در آن وجود نداشته است. عایق نداشتند و وسیله اولیه و ابتدایی که یک تخته چوب است و دانشجویان آن را زیرپای خود قرار می‌دهند نیز وجود نداشته است. چرا هیچ وسیله عایقی نداشتند؟
استاد در زمان حادثه کجا بود؟
وی ادامه داد: اطلاع دارم که آقای موسوی، استاد علی، هنوز تدریس می‌کند. ظاهرا یکی از هم‌کلاسی‌ها هم همزمان مصدوم شده است. می‌خواهم بدانم چرا دانشگاه برای جمع کردن شاهدان حادثه، اقدام نمی‌کند؟ چرا باید یکی از هم‌کلاسی‌ها علی را از برق جدا کند؟ وظیفه استادش بود و او این کار را بلد بود.
دانشگاه نفت با دادگستری همکاری نمی‌کند
وی عنوان کرد: وقتی یک کارشناس دادگستری به جایی مراجعه کند همه باید با وی همکاری و محیط را آماده کنند. با افراد مصاحبه می‌شود و درنهایت یک گزارش تهیه می‌شود. این روند در نهایت یک ماه زمان می‌برد نه هشت ماه. این مساله خیلی زمان برده است. برای یک مساله ابتدایی و اولیه، هیچ گزارشی تهیه نشده است و تنها یک گزارش پزشکی قانونی وجود دارد.
روند درمان علی خیلی طولانی است
افخمی‌پور با اشاره به آخرین وضعیت سلامتی برادرش گفت: در گزارش پزشکی قانونی روند درمان نوشته شده است و قرار است دوباره برای بازه دوم شش ماهه گزارش تهیه شود. برادرم مقداری بهبود پیدا کرده است. اوایل اسپاسم خیلی شدیدی داشت. برخی اوقات باید سه نفری دست‌ها و پاهای او را بگیریم تا به خودش آسیب نزند. وقتی با او صحبت می‌کنیم متوجه می‌شود اما بلافاصله فراموش می‌کند و تکلم و حرکت هم ندارد.
وی با اشاره به بستری شدن برادرش در بیمارستان گلستان اهواز، افزود: اواخر تیرماه علی از بیمارستان گلستان مرخص شد و گفتند که به خاطر جلوگیری از عفونت‌های بیمارستانی، اگر در خانه باشد خیلی بهتر است چون کنترل عفونت سخت است و محیط خانه از نظر ایمنی و شرایط روحی روانی برای او بهتر است. در هفته چندین بار پرستار خصوصی به خانه مراجعه می‌کرد و هزینه‌ها را هم خودمان پرداخت می‌کردیم.
افخمی‌پور گفت: دکتر محسن سوایی که متخصص بیهوشی و از پزشکان علی است در این مدت به هیچ عنوان ما را تنها نگذاشته است و همکاری بسیار خوبی دارد. به نظر می‌رسد که روند درمان خیلی طولانی باشد و اکنون هم فیزیوتراپی و گفتار درمانی در حال انجام است.
هزینه درمان چگونه پرداخت می‌شود؟
وی ادامه داد: پدر و مادر من هیچ کدام در این مدت درآمدی نداشتند و هزینه‌ها با کمک خانواده مادری و پدری تامین می‌شود. پدر و مادر در این مدت هر دو در خانه بودند و یک لحظه نمی‌توانستیم علی را تنها بگذاریم. اکنون نیز شرایط همین گونه است. کنترل علی کار بسیار سختی است و واکنش‌های او ناخودآگاه است اما نسبت به قبل وضعیت بهتری دارد.
وی گفت: هشت ماه برای کسی که درآمد نداشته باشد کم نیست. اگر خانواده و فامیل نبودند چگونه می‌توانستیم هزینه‌ها را تامین کنیم؟ هر روز هزینه اضافه می‌شود و تاکنون بسیار زیاد بوده است. تنها هزینه یک دستگاه اکسیژن ۴۵ میلیون تومان بود، به جز دستگاه ساکشن و برخی پروتئین‌ها و مواد غذایی که باید به بدن او برسد چون بدنش در این مدت تحلیل رفته است.
چرا دانشگاه نفت پاسخگو نیست؟
افخمی پور عنوان کرد: بحث اصلی دانشگاه نفت است، حادثه در دانشگاه نفت اتفاق افتاد و این دانشگاه باید جواب بدهد اما هیچ پاسخگویی ندارد. رئیس وقت دانشگاه عوض شده است و پیگیری هم در روند پرونده اتفاق نمی‌افتد. تقاضای ما این است که حداقل گزارش ایمنی انجام شود. یک گزارش ساده نباید اینقدر زمان ببرد. بعد از این همه زمان، حاضر نیستند بیایند و صحبت کنند. چرا فرار می‌کنند؟
وی افزود: اگر مشکلی نداشته باشند باید بیایند و صحبت کنند، که نمی‌آیند. در این مدت به هیچ عنوان نتوانستیم با استاد آن کلاس ارتباط برقرار کنیم در حالی که انسان‌دوستانه‌ترین کار این است که وقتی اتفاقی می‌افتد فرد پیگیر باشد. اگر استاد کنار دست برادر من بود این اتفاق نمی‌افتاد.
منصور افخمی‌پور، پدر علی افخمی‌پور نیز گفت: کارشناس چندین بار به دانشگاه مراجعه کرد اما اجازه ورود به وی داده نشد. دستور قضایی صادر شده است اما امروز و فردا می‌کنند و این وضعیت تا امروز ادامه پیدا کرده است. نامه نیز رسما ابلاغ شده است که اگر این گزارش تهیه نشود، رئیس دانشگاه احضار شود. تقاضای ما این است که محل پیگیری پرونده نیز از دادگستری شهرستان کارون به دادگستری مرکز خوزستان تغییر داده شود.
وی افزود: بچه‌ها می‌گویند استاد در زمان حادثه در محل حضور داشت اما کلید محافظ جان در کلاس وجود نداشت، قطعا مشکل وجود داشت که برق‌گرفتگی رخ داد.
افخمی‌پور در پایان گفت: از اسفندماه تاکنون سرکار نرفته‌ام. با توجه به وضعیت جسمی علی، در خانه هستم و تنها برای خرید از خانه خارج می‌شوم. علی اینقدر ضعیف شده که جرات نمی‌کنیم به دستانش دست بزنیم از ترس اینکه ممکن است کتفش در برود.
