تقلای تل آویو در وقت اضافه توافق

صرفنظر از نتیجه مذاکرات هسته ای ایران و 5+1 برای رسیدن به توافق احتمالی، رژیم صهیونیستی به شکلی بی سابقه با آمریکا بر سر برنامه هسته ای ایران اختلاف پیدا کرده و تفاوت دیدگاه دولت اوباما با کابینه نتانیاهو بیش از هر زمان دیگری به سطح آمده است.



به گزارش هما پرس ، دیگر تقریبا روزی نیست که در رسانه های غربی سخن یا خبری درباره حاشیه های اختلاف بین رژیم صهیونیستی و دولت باراک اوباما بر سر نحوه تعامل یا برخورد با برنامه هسته ای ایران مطرح نشود و حالا دو طرف اسرائیلی و آمریکایی خیلی صریح و مستقیمتر از گذشته به رفتارها و اظهارات یکدیگر مرتبط با بحث هسته ای واکنش نشان می دهند. 

شاید برای خیلی از ناظران تحولات مرتبط با موضوع هسته ای ایران قابل تصور نبود که روزی تریبون های رسمی مانند جلسات استماع و سخنرانی در برابر کنگره آمریکا واکنش هایی از این دست بین واشنگتن و تل آویو شود.

حالا آمریکایی ها می دانند که اسرائیلی ها در تلاشند واشنگتن را از جاده دیپلماسی به بیراهه مواجهه نظامی بکشانند. 

بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی می گوید در ماه مارس به کنگره آمریکا خواهد رفت تا درباره آنچه آن را خطرات توافق احتمالی ایران و غرب بر سر برنامه هسته ای آن می نامد برای تصمیم سازان آمریکایی سخنرانی کند و البته نتانیاهو به اهمیت و میزان انعکاس خبری چنین فرصتی در سطح رسانه ها و افکار عمومی جهان واقف است.

آمریکایی ها ابتدا در مخالفت با سخنرانی نتانیاهو، مساله عدم هماهنگی جان بینر رییس مجلس نمایندگان آمریکا با کاخ سفید را در دعوت از نخست وزیر صهیونیستی مطرح کردند. سپس این موضوع را عنوان کردند که نتانیاهو در آستانه برگزاری انتخابات زودهنگام کنست (پارلمان رژیم صهیونیستی) است و دولت آمریکا نمی خواهد به قرار دادن تریبون دراختیار یکی از جناح های انتخاباتی اسرائیل متهم شود. 

این دلایل برای لغو سخنرانی نتانیاهو یا مخالفت با آن کافی به نظر می رسید اما مرور زمان نشان داد که علت مهمتر، درک آمریکا از بازی مخالف تل آویو در پازل بین المللی مذاکرات هسته ای و نگرانی اسرائیلی ها از عواید متقابل ناشی از رفع تحریم ها علیه ایران و فراهم شدن زمینه همکاری های بیشتر است.

این موضوع نگرانی برخی دیگر از بازیگران میانی منطقه ای روابط ایران و غرب و طرف های نگران درباره تاثیر حل و فصل مساله هسته ای بر موقعیت آنها در منطقه نیز هست. بیراه نیست که از برخی پایتخت های منطقه نیز همان صدایی شنیده شود که از تل آویو در این خصوص به گوش می رسد.

اکنون پرونده هسته ای ایران به مرحله بی بازگشت رسیده است و این بی بازگشتی را می توان آشکارا نه تنها در خود پیشرفت های هسته ای و تکنولوژیکی ایران بلکه در روند مذاکراتی هم دید.

کار به جایی رسیده است که نتانیاهو بر ضرورت سخنرانی در کنگره آمریکا اصرار می کند؛ باراک اوباما آنگونه که اگزماینر می نویسد تصمیم می گیرد دست به اقدامی انتقامی در پاسخ به بی توجهی نتانیاهو به ملاحظات واشنگتن بزند گفته می شود می خواهد به نشست کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل (آیپک) بی اعتنایی کند، جان کری در برابر گمانه زنی های نتانیاهو در خصوص توافق هسته ای با ایران او را بی اطلاع می خواند؛ جاش ارنست سخنگوی کاخ سفید در اظهاراتی که به شکل تعجب آوری انتقادی و صریح است اسرائیل را به تحریف جزئیات مذاکرات در مورد برنامه هسته ای ایران با هدف خرابکاری در مسیر این مذاکرات متهم می کند، سوزان رایس مشاور امنیت ملی آمریکا می گوید نه تنها تصمیم نتانیاهو باعث تأسف است، بلکه به بافت روابط دو کشور نیز آسیب می رساند و ...

کار از این هم فراتر می رود و رژیم صهیونیستی تلاش می کند این بار با اتهام زنی های تکراری میز مذاکرات را وارونه کند و بنا بر اعلام ایرنا، روزنامه صهیونیستی معاریو در ادعایی موهوم می نویسد که بر اساس اطلاعاتی که اخیرا به دست این روزنامه رسیده! ایران در سال 2008 تاسیساتی سری را برای غنی سازی اورانیوم تاسیس کرده است.

با این حال، به نظر می رسد زمان نگاه بالغانه تر غرب به ویژه آمریکا به بایسته های دیپلماسی خارجی آن و درک واقعیت های جدید خاورمیانه فرا رسیده است؛ درک از نقش آفرینی های قدرت موثر و غیرقابل انکار ایران؛ نقشی که بارزترین جلوه آن مبارزه با گروه تروریستی داعش بود؛ همان گروهی که ائتلافی متشکل از 40 کشور به رهبری آمریکا نیز نتوانست آنگونه که ایران و جبهه مقاومت نشان داد به مصاف توحش بی حد و حصر آن برود. 

آمریکایی ها به خوبی می دانند که ایران به عنوان واقعیتی جدی در پیشانی تحولات خاورمیانه ایستاده است؛ منطقه ای که تاریخ را مصرف نمی کند بلکه تولید می کند و این جغرافیای سیاسی می تواند خالق صحنه های عجیب و بی سابقه ای باشد که نقطه عطفی در تحولات بین المللی به شمار رود. دینامیک و پویایی لحظه به لحظه خاورمیانه خیلی از ناممکن ها را ممکن می کند؛ اینجا خاورمیانه است؛ سرزمین شن های روان.