عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

زوجی جوان تصمیم گرفتند مراسم عروسیشان را بین افراد کارتن خواب بهبود یافته برگزار کنند.هر انسانی حق شادی و خوشحالی دارد و شرکت در مراسم شاد از نیازهای روحی و روانی همه آدمهاست.عطیه دختر ۲۸ساله، به همراه همسر خود مهدی، به این تفاهم رسیدند، مراسم جشن ازدواجشان را درمیان افرادی برگزار کنند که شاید سالهاست در هیچ مراسم جشنی حضور پیدا نکرده‌اند.او می‌گوید: وقتی یک دختر از نعمت سرپناه امن و مطمئن به نام خانواده محروم است همه آرزوهای زنانه خودرا بربادرفته می‌بیند و مدام یک حسرت عمیق و کهنه را با خود یدک می‌کشد.

درب مرکز باز می‌شود؛ ماشین مدل بالایشان نگاهم را خیره می‌کند. رسم باز کردن در اتومبیل توسط داماد اجرا و عروس و داماد دست در دست هم از میان دالان هلهله و شادی کارتن خواب‌های بهبود عبور می‌کنند.اینجا مرکز مهر است؛ مرکزی که با همت اعضای جمعیت طلوع بی‌نشان‌ها ۵۰ زن کارتن‌خواب بهبود یافته را نگهداری می‌کند.

عکسهای عروسی عطیه و مهدی مهمانان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

وقتی زوج جوان وارد حیاط "مرکز مهر” شدند، بیش از هر چیز به نگاه و حالات زنان کارتن خواب بهبود یافته که مدتی پاکی برخی شاید به ۱۵ روز می‌رسید، خیره می‌شوند. نگاه‌هایی که «حسرت» وجهه مشترک تمامی آنها بود. عروس و داماد می‌گریند.

چند دقیقه‌ای از ورود عروس و داماد می‌گذرد. داماد سرگرم مراسم شده پس، کنار عروس جوان می‌نشینم. علت گریه‌هایش را می‌پرسم که می‌گوید هشت سال است در کنار همسر کنونی‌اش یاور جمعیت طلوع بی‌نشان‌هاست. هشت سالی که هر سه شنبه را در پاتوق و با پخش غذا بین کارتن خواب‌ها گذشته و در این سالها چه زنان و دخترانی را دیده‌اند که به دلیل بی کس و بی‌جا بودن، جان خود را در خیابان از دست داده‌اند.

عکسهای عروسی عطیه و مهدی مهمانان برنامه ماه عسل در سرای مهر

برایش آرزوی خوشبختی می‌کنم. چرخی در حیاط نه چندان بزرگ مرکز مهر می‌زنم. حال می‌فهمم که عروس و داماد جوان درست می‌گفتند که حسرت یک آغوش و حسرت یک نگاه بدون قضاوت در نگاه تمامی مهمانان موج می‌زند.

با یکی از دختران جمعیت طلوع بی نشان‌ها هم کلام می‌شوم. او ازدواج دو کارتن خواب بهبود یافته را تعریف می‌کند و اشاره‌ای به علی و سارا دارد که دو سالی است در کنار هم زندگی می‌کنند. سراغشان را می‌گیرم، امشب آنها هم مهمان این بزم هستند. سارا را از دور می‌بینم، مشغول پذیرایی از مهمانان است و زمانی برای گفت و گو ندارد. با دیدنش باور نمی‌کنم او هم روزی کارتن خواب بوده پس سراغ همسرش می‌روم.

"علی” از دوران کارتن خوابی‌اش می‌گوید که چطور علیرغم همه آنچه در زندگی‌اش داشته و به قول خودش روزی ثروتمند بوده، اما کارتن خواب شده. بادی به غبغب می‌اندازد و با غرور از پاکی ۹ ساله‌اش می‌گوید و اینکه چطور از ۲۰ سالگی تا ۹ سال پیش هروئین مصرف می‌کرده اما در نهایت از مهر ۸۵ با شرکت در جلسات NA پاک شده و آن را تا امروز حفظ کرده است.

زنی میانسال و حدود ۵۰ ساله توجه‌ام را جلب می‌کند. کنارش می‌نشینم. چند ثانیه‌ای می‌گذرد. نگاهم می‌کند. می‌پرسم که دوست دارد با هم هم‌صحبت شویم که می‌گوید:«از چی؟». روایت زندگی‌اش را می‌پرسم. نگاهی به آسمان می‌دوزد. بدون مقدمه شروع می‌کند و می‌گوید: «اسمم سانازه. ‌۵۲ سالمه، از ۴۶ سالگی شیشه مصرف می‌کردم،. طلاق گرفته بودم و پیش بابام بودم، اما وقتی فهمید معتاد شدم از خونه پرتم کرد بیرون». بغضش را می‌خورد و ادامه می‌دهد: «حتی الان که چهار ماه و یک روزه پاکم باز هم خونه راهم نمی‌ده فقط خواهرم یه وقتایی میاد اینجا بهم سر می‌زنه».

لبخند تلخی دارد و با همان لبخندش می‌گوید‌:«اینجا خونه ماست (مرکز مهر). راضیم. همه چی داریم. اینجا تازه بافتنی هم یاد گرفتم. دوست ندارم از اینجا بیرون برم. اگه برم همان آش و همان کاسه‌اس، مگه اینکه بابام قبول کنه برگردم خونه».

غمی در جمله آخرش است، گویا در این دنیا تمام امیدش پدری است که منتظر نگاه دوباره‌اش است. ادامه می‌دهد: «کارتن خوابی بد، بد، خیلی بد. دو بار خفتم کردند، با چاقو تهدیدم کردن،‌ مردای معتاد وقتی نشئه می‌شن همه کار می‌کردند اما وقتی خمار بودند حتی اگه می‌زدی تو سرشون نمی‌پرسیدن چرا زدی؟».

با شرمساری سرش را پایین می‌اندازد و لحنی بچه‌گانه به خود می‌گیرد. داستان زندگی‌اش را تعریف می‌کند و از اعتیادش آن هم در ۴۶ سالگی می‌گوید. می‌گوید از خوشی دورهمی‌هایی که روزگارش را سیاه کردند: «توی مهمونی‌های آنچنانی بالای شهر رفت و آمد داشتم، اولین بار اونجا کشیدم. گفتن نمیزاره خسته شی، انرژی بهت میده، به خودم اومدم دیدم وسط خیابونا آواره شدم و همونایی که معتادم کردن الان دارن اونور آب ….».

به چهره‌اش عمیق می‌شوم. غرق در افکارش است. آرزویش را می‌پرسم که سریع می‌گوید: «تا حالا بهش فکر نکردم». نمی‌گذارد حرفم را ادامه دهم. یکدفعه از جایش بلند می‌شود، روبوسی می‌کند و با گفتن «خوشحالمون کردی که اومدی»، خیلی مودبانه خواستار جدایی‌مان می‌شود.

هنوز از ساناز جدا نشده‌ام که زنی حدود ۴۰ ساله با آرایشی نسبتا غلیظ کنارم می‌آید. دستم را به گرمی می‌فشارد و می‌گوید: «ببخشید تور و خدا باعث زحمت شما هم شدیم. منت گذاشتید و اومدید». نمی‌دانم نسبتش با عروس و داماد و یا در مهمانی که به سر می‌برد، چه بود. تشکری کرد و رفت؛ سریع، همچون آمدن بدون مقدمه‌اش.

حسرت‌ها، نگاه‌های پر از بغض و خنده‌ها را می‌بینم. می‌بینم که چطور آدمها بغض‌ها را با پکی محکم به سیگار از دل خارج می‌کنند. گویی می‌خواهند تمام غم‌ها و نداشته‌هایشان را با دود از دل بیرون کنند تا شاید مرهمی باشد بر دل بی یاورشان.

ساعت از ۱۲ گذشته، سور و سات عروسی دیگر باید جمع شود، زنان و دختران سیگار به دست همچنان مشغول صحبتند، خداحافظی می‌کنم و از مرکز مهر بیرون می‌آیم

عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

عکسهای عروسی زن و شوهر مهمان برنامه ماه عسل بین زنان کارتن خواب

مهدی و عطیه دو یاور ، کارتن خواب ها که سالها عمر خود را برای کمک به آنها صرف کردند شادی عروسی خود را نیز با این زنان کارتن خواب سهیم شدند.

موضوعی که مطرح است این است که برخی سایت ها در گزارش این مراسم اعلام کرده بودند که عروس خانم ماجرا نیز زمانی جز همین کارتن خواب ها بوده که این موضوع درست نیست و ایشان که در برنامه ماه عسل به همراه همسر خود حاضر شده بود در گفتگوی خود با احسان علیخانی گفتند که هر دوی آنها چندین سال است که به عنوان یاور به این زنان کمک میکنند و دوست داشتند که شادی عروسی خود را نیز با آنها سهیم شوند.