کیماس نوروزی پور: خردادماه، ماه خون و تاریخ ماه خرمشهر و دزفول، ماه قیام و ماه رحلت امام (ره)... این ماه در تقویم ایران زمین جلوه ی ویژه ای دارد چرا که حوادثی را در بطن خود به یادگار گذارده است که تک تک آنها تقویم انقلاب اسلامی را پر بار کرده اند. روزهای سوم، چهارم، چهاردهم و پانزدهم این ماه تداعی کننده آزادسازی خرمشهر، مقاومت مردم دزفول، رحلت امام خمینی (ره) و قیام خونین 15 خرداد است اما در ورای این رویدادهای تاریخی و البته مهم، روز دیگری وجود دارد که کمتر از آن یاد می شود. روز گرامی داشت مسجدسلیمان، شهر نفت و شهر اولین ها!
از سال 93 بود که پنجم خردادماه در تقویم جمهوری اسلامی ایران به نام مسجدسلیمان
رقم خورد تا این شهر کهن و نفتی در روزگاری که دیگر نفت چندانی ندارد غبار فراموشی
به خود نگیرد. مسجدسلیمان شهری که روزی و روزگاری 600 حلقه چاه نفت داشت امروز
هیاهوی گذشته اش را ندارد. استادیوم کهنه، خیابان های خسته، ریل وی و نمره یک و
بنگله های MIS یا همان مسجدسلیمان، شور روزهای سابق را
ندارد
. امروز مسجدسلیمان جزو شهرهایی است که بیکاری در آنجا رقم بالایی را نشان می دهد
تا حقیقت این سخن "محمدمراد یوسفی نژاد" در آنجا که گفته بود "نفت
که آمد و رفت" یادآور این حقیقت باشد که مسجدسلیمان فروغ خود را آرام آرام به
دست بادها سپرده است و در پس این قصه، تنها دلخوشی کارگران کهنسال شرکت نفت بازگو
کردن روزهای پر رفت و آمد رشن خانه ها و هیاهوی گذشته است.
کمبود امکانات مختلف در کنار بیکاری عشایر بختیاری که دیروز نفت آنها را پابند شهر
کرده بود و مال و ییلاق را وا گذاشته بودند بار دیگر نوستالژی کوچ را تکرار کنند
اما نه با روایت آنتونی هاوارد یا ماریان کوپر بلکه در سکوت و به آرامی بارشان را
به دوش می کشند تا ساکن شهرهایی شوند که در آنجا نه بلوطی به چشم می خورد و نه
خاکش بوی ایل و مال می دهد...
مسجدسلیمان روزت را پاس می داریم هرچند اگر چه چاه های نفت تو دیگر نمی جوشد و اگر
چه دستی به افتخارت بلند نشد اما همه بختیاری به افتخارت بر می خیزند...