هماپرس/ کیماس نوروزی پور: مهاجرت پدیده ای است که وقتی به نقشه جهانی آن توجه شود، یافته های قابل تأملی به دست می آید؛ حقایقی که معانی بسیاری را دربر دارند. در کشور ما مهاجرت به شهرها پس از اصلاحات ارضی شدت بیشتری گرفت و به دنبال آن پدیده های نوظهور زیادی در بستر شهرها به وجود آمدند که تا آن زمان متولد نشده بودند. حاشیه نشینی، افزایش جرم، شکاف طبقاتی و موارد مشابه دیگر میراث شتاب در روند شهرنشینی بود که تا به امروز همچنان از معضلات اصلی بسیاری از شهرهای بزرگ و متوسط کشورمان است. مهاجرت در استان خوزستان شاید مفهومی ملموس تر از سایر استان ها داشته باشد؛ استانی که در دهه 60 به علت جنگ تحمیلی با مهاجرت زیادی مواجه شد در پایان جنگ و پس از گذراندن یک دهه تقریبا آرام از دهه 80 مجدداً خیل عظیمی از مهاجران را به سایر استان ها بدرقه کرد. شهرهای استان اصفهان ازجمله شاهین شهر، فولادشهر، زرین شهر ملک شهر و استان البرز مقاصد خوزستانی های زیادی بود که این بار نه به دلیل جنگ و بارش خمپاره و موشک، بلکه به علت هجوم گرد و خاک هایی که در بیشتر روزهای سال زندگی را از آنها سلب کرده و به دلایل متعدد دیگری مانند خدمات ضعیف در شهرها، آلودگی و بدی آب و هوا، کمبود امکانات رفاهی بسیاری از خانواده های خوزستانی را بر آن داشت تا به تعبیر محمدمراد یوسفی نژاد، شاعر خوزستانی «ته مانده جان خویش» را بردارند و به دیگر استان ها مهاجرت کنند. استان اصفهان سهم بزرگی در پذیرش خوزستانی های ناراضی از وضع زادبوم خود دارد؛ به طوری که اگر به شهری مانند شاهین شهر سفر کنید، گویی به اهواز یا آبادان وارد شده اید. در این شهر فلافل فروشی های زیادی وجود دارد که البته سامان دهی شده اند و مانند فلافل فروشی های اهواز باکتری وار در هر نقطه شهر با آلودگی زیاد رشد نکرده اند. این کسب و کار در هرجای کشور که باشد نشان دهنده رد و اثر خوزستانی هاست. ظاهراً در شاهین شهر و دیگر شهرهای استان اصفهان وجود تعداد زیاد خوزستانی ها هضم و پذیرفته شده و برخلاف شهرداری بسیاری از شهرهای خوزستان که نتوانسته اند خواسته های رفاهی و علائق شهروندان خود را برآورده سازند، این نقطه از کشور به آرمانشهری برای برآورده شدن نیازهای اولیه جنوبی ها تبدیل شده است. مهاجرینی که حالا چند دهه از زندگی آنها در اصفهان می گذرد و مجبورند دوری از مأوای خود را فدای آرامشی کنند که نتوانسته اند آن را در زادگاه خود بیابند. به نظر می رسد ضعف مدیریت شهری شهرهای خوزستان تأثیر بسزایی در روند شتاب مهاجرت خوزستانی ها به استان اصفهان داشته باشد که با نگاهی سطحی به شهرهای این استان می توان دلایل آن را در یافت. بندر ماهشهر با وجود بیش از 20 پتروشیمی و پالایشگاه که به تنهایی به اندازه چند استان از نعمت «صنعت» بهره مند است، دارای بافت شهری مشابه روستا شهرهاست. همچنین در شهر مسجدسلیمان که به شهر اولین ها شهرت دارد، باوجود داشتن منابع غنی نفت و گاز، ریخت شهری آن درهم و فرسوده است و در لیست آمار بیکاری در صدر شهرهای کشور قرار دارد. همین غمنامه در شهر اهواز به عنوان مرکز استان خوزستان نیز مشاهده می شود و هنوز بسیاری از خواسته های رفاهی و اولیه شهروندان برآورده نشده است. شهروندان مهاجر خوزستانی نتوانستند این مشکلات را هضم کنند؛ پس برای ندیدن چنین صحنه هایی اقدام به مهاجرت کردند تا شاید آینده خود و فرزندانشان را در جای دیگری بسازند. وجود انبوه مهاجران خوزستانی علاوه بر مضراتی که برای این استان دارد مشکلاتی را نیز برای استان اصفهان در زمینه اشتغال ایجاد کرده است؛ زیرا بخش زیادی از آنها پس از مهاجرت نیازمند شغل هستند پس مجبورند یا به صورت اقماری کار کنند و یا به کارهای آزاد و ویزیتوری روی بیاورند در صورتی که اگر در موطن خود زندگی می کردند می توانستند از موقعیت های شغلی مناسب تری بهره مند شوند؛ اما همان طور که گفته شد ضعف مدیریتی باعث و دلیل هجوم و تشدید مهاجرت خوزستانی ها شده است. اگر مسئولان این استان هرچه زودتر تدبیری علمی، عملی و کاربردی و صد البته قابل اجرا برای این معضل اتخاذ نکنند، مشخص نیست ترکیب جمعیتی این استان در سال های آینده به چه شکل خواهد بود.
